Palakasin ang Kilusang Manggagawa at Maralita
Para Labanan si Gloria at ang Globalisasyon!

Nakita natin kahapon kung paano nanindigan at nanawagan ang mga rebeldeng sundalo sa pangunguna ni Sonny Trillanes sa pagpapabagsak kay Gloria at pagbabago ng gobyerno. Subalit nauwi sa kabiguan ang kanilang pagkilos at panawagan. Gaano man kawasto ang kanilang paninindigan, hindi pa rin ito nagtagumpay.

Ito ay panghuli lang sa marami nang pagtatangkang patalsikin ang gobyerno ni Arroyo. Lahat nang ito ay nabigo. Hindi dahil mali ang pagpapabagsak kay Gloria. Pero dahil kapos sa lakas at pwersa ang lahat ng persohe at grupong sumubok at kumilos patalsikin ang gobyernong ito na pahirap at pasaway.
Ang aral na kailangan nating matutunan sa nangyari kahapon ay ito—Wala tayong maaasahan na mga manunubos na mapagpapalaya sa atin. Kailangang palakasin ang kilusang manggagawa at maralita para sumulong ang pakikibaka kay Gloria at sa globalisasyon hanggang sa tagumpay.

Ang organisadong kilusan ng manggagawa at maralita ang may kakayahang pangunahan ang laban para patalsikin si Gloria at bakahin ang globalisasyon. Hindi ang mga rebeldeng sundalo gaanoman kadalisay ang kanilang intensyon. Lalong hindi ang mga elitistang pulitiko na karibal ni Gloria. Ang isang malakas na kilusang manggagawa ang pupukaw sa sambayanang Pilipino na bumangon at kumilos para sa pagbabago.

Ilang beses nang sumubok na kumilos ang mga rebeldeng sundalo sa nakalipas na ilang taon. Ilang beses nang nagplanong ipa-impeach ng elitistang oposisyon si Gloria sa kanyang mga kasalanan. Marami beses nang nabigo ang pagtatangka nilang ibagsak si Gloria.

Hindi nila nagawang pukawin at pakilusin ang sambayanang Pilipino na kumilos at lumaban para ibagsak si Gloria at baguhin ang gobyerno. Kung ayaw nating lagi na lang nauuwi sa pagkatalo ang pagtatangkang ibagsak si Gloria, paghandahan nating mabuti ang pakibakang ito at palakasin ang organisadong lakas ng masa.

Malinaw na ang pitong taong karanasan ng pakikibaka kay Gloria—walang shortcut sa pagpapatalsik sa gobyernong ito at hindi maiaasa sa ibang uri’t sektor ang panalo ng labang ito.

Lubos na napakaliit ng organisadong hanay ng kilusang manggagawa at maralita. Kapos ang impluwensya ng militanteng manggagawa at maralita sa malawak na masa. Walang kasinglinaw na kailangang magpalakas bilang paghahanda sa susunod na pampulitikang krisis ng gobyernong Gloria.

Hindi mauubusan ng iskandalo at anomalya ang isang tiwali at ilehitimong gobyernong gaya nang kay Gloria laluna’t namimilipit sa krisis ang sistema sa panahon ng globalisasyon. Kaya’t makakaasa tayo na susulpot at susulpot ang panibagong pampulitikang krisis at susunod na pagkakataong patalsikin si Gloria.

Mga kasamang manggagawa at maralita, paghandaan natin ang panibagong oportunidad sa pagpapatalsik kay Gloria at pagbabago ng sistema sa pamamagitan ng pagpapalakas ng kilusang manggagawa at maralita.

Kailangan nating mag-organisa at magmulat ng mas maraming masa. Pakapalin natin ang organisadong hanay ng kilusang masa. At higit sa lahat, organisahin natin ang mga pakikibakang masa na magpapakilos sa malawak na mamamayan. Pasiklabin natin ang lokal at sektoral na mga laban ng manggagawa’t maralita hindi sa layuning magpropaganda kundi para magwagi. Ibalik natin ang kumpyansa ng mamamayan sa sama-samang pagkilos at walang ibang paraan dito kundi ang mga pakikibakang nanalo at magbibigay ng konkretong pakinabang sa taumbayan.

Tama na ang paghihintay sa mga pagkilos ng rebeldeng militar. Tama na ang pagsakay sa galaw ng mga elitistang karibal ni Gloria. Walang manunubos na magpapalaya sa ating bayan sa kuko ni Gloria at ng globalisasyon. Umasa tayo sa sariling lakas ng kilusang masa. Palakasin natin ang kilusang manggagawa at maralita sapagkat ito ang sandigan ng pakikibaka ng mamamayan para sa pagbabago.

WORKERS VOW TO CONTINUE THE STRUGGLE FOR SYSTEM CHANGE –
THE “MAGDIWANG” WAY

Workers belonging to PARTIDO NG MANGGAGAWA (PM) together with labor groups from LABOR – Labor Alliance for Better Order and Reforms and the newly formed group KONTRA assembled today in front of the Bonifacio Shrine to pay homage to working class hero, Gat Andres Bonifacio and launched the broadest and biggest coalition against contractualization.

PM Chairperson, Renato “Ka Rene” Magtubo said that, “The workers are one with Senator Trillanes and our brothers and sisters form the military and progressive groups in calling for system change. The workers continue to be the most oppressed sector in society since time immemorial. The revolution that Gat Andres started remains relevant up to these times when the majority of our people – the workers - continue to suffer from oppression and tyranny. While Bonifacio fought against tyranny and oppression from Spanish Rule, today’s generation of workers fight against the culprit of globalization and its willing puppets – the GMA regime and its capitalist bourgeoisie.”

“However, the workers believe that the revolution can only be won if the masses – the workers and the poor – unite in this struggle for change. The workers need not a messiah to win this battle but must rely on their collective strength to overthrow this corrupt regime and fight for concrete reforms that will uplift their conditions. PM calls on the workers and the people to unite for genuine system change.”

Matubo concluded “Bonifacio started the Katipunan to unite the Filipino people to fight against tyranny and oppression and inspired a revolution. While we do not approve of a military junta, the workers warmly applaud and welcome Senator Trillanes call for system change. To win this revolution, the working class will ensure that when the time comes, it is the overwhelming numbers and the powerful force of the masses that will determine the right course of the struggle. This is how genuine democracy works. As we commemorate the day of our working class hero, Gat Andres Bonifacio, our pledge is to continue the struggle of Bonifacio’s unfinished revolution and the call of Senator Trillanes and our brothers in the military for genuine change. The workers accept this challenge and vow not to shirk from it”.

Labor group demand accounting of "war on hunger" funds

In the face of a new SWS survey that revealed a worsening of the hunger problem, the Partido ng Manggagawa (PM) declared government's "war on hunger" as lost and called for an accounting of the P1 billion alloted for it. The latest survey on hunger showed a "national deterioration" as more Filipinos went without food across the regions.

Judy Ann Miranda, secretary general of PM, asserted that "As critics have alleged, the war on hunger announced by GMA last March is a sham and a scandal. It is another billion of the people's money down the drain with no accomplishment to speak of."

The group is challenging Congress to make an investigation into the mechanics and expenditures of the program because of its "patent failure." Miranda added that "The NBN scandal is worth P15 billion and merited primetime attention from the Senate and the media. The anti-hunger budget of P1 billion is much less in comparison but it is no less important since it directly affects the poor."

The labor group asserts that the program was bound to fail since it "a band-aid solution to a crisis that needs major surgery." Miranda argues that "The free meals and cheap medicine that the government supposedly funded hardly scratch the surface of the hunger problem. It goes much deeper for hunger is rooted in a flawed policy on wages, jobs and debt. The cheap labor policy, jobs losses due to factory closures and automatic debt appropriation all combine to deny the people their daily bread." She cited the fact that the present minimum wage in the NCR of P362 is not even half of the P786 cost of living in the metropolis.

The Partido ng Manggagawa renewed its call for an economic relief package that involves a legislated wage hike, tax exemption for workers earning below the cost of living, subsidies for basic goods and services, amendments to the labor code to protect jobs, repeal of the law on automatic debt payments and the realignment of the savings to fund social programs. ###

Filipino workers support the Burmese people

Statement by the Partido ng Manggagawa

Filipino workers support the Burmese people

The Filipino working class joins the peoples around the world in condemning the brutal suppression by the military junta of the protest movement in Burma. We add the voice of the workers in the call for democratization in Burma, freedom for political prisoners and an end to the military rule.

We express our solidarity for the people of Burma especially our Burmese brother and sister workers. The working class of Burma suffer as much or even more as other sectors and classes of Burmese society under the heel of the military junta.

The Burmese military dictatorship may be a throwback to the Dark Ages of old but under its iron fisted rule the new paradigm of globalization is being forced down the throats of Burmese workers. Multinational corporations are extracting super profits from the blood and sweat of Burmese workers who are denied the most elementary labor rights by the brutal dictatorship.

The Filipino workers sympathize with the situation of their Burmese brothers and sisters for we suffered the very same exploitation and very same abuse under the Marcos dictatorship. In fact the burgeoning protest movement in Burma against price increases recall to mind the welgang bayans of the '80's and '90's against economic hardship during and after the Marcos dictatoship.

The Burmese military dictatorship hope to nip in the bud the protest movement against the economic crisis and scuttle its maturity into a political movement for democracy in their country. But the tables may yet be turned and instead the bloody repression may still incite the beginnings of a new uprising against military rule.

Despite the forced isolation of Burma under the dictatorship, international solidarity has a significant role to play in sustaining and strengthening the protest movement in Burma against economic hardship and for political freedom. Thus the Partido ng Manggagawa will educate and mobilize the Filipino workers as vanguard fighters for democracy to stand as one body and speak with one voice in support of the Burmese people and workers in their struggle for political freedom and social emancipation. ###

Tayo ba ay Pulubi?

Wage Orders sa NCR at Calabarzon:

Tayo ba ay Pulubi?

Hindi tayo umaasa sa mga regional wage board. Ang ating panawagan ay ang abolisyon o pagbubuwag sa mga ito.

Sa 17 taon ng pag-iral ng mga regional wage board, barya lamang ang idinadagdag sa minimum na sweldo.

Ang problema sa mga wage board: Hindi na nga across-the-board ang kanilang mga wage order. Hindi pa nila maihabol ang sweldo sa pagtaas ng presyo ng bilihin.

Hindi na nga nila “sinusuklian” ang kontribusyon ng manggagawa sa pambansang ekonomya. Isinaula pa nila ang Konstitusyunal na karapatan para sa living wage – ang sweldo para mamuhay ng disente ang ating mga pamilya.

Kaya naman wala tayong inasahang bago sa magkasunod na wage orders sa Metro Manila at Calabarzon. Tulad ng dati, ang mga manggagawa ay tinuturing na pulubi ng mga wage board sa dalawang rehiyon.

Wage Orders sa NCR at Calabarzon

Sa NCR, nagbigay ng P12 increase sa minimum wage habang isinama sa basic pay ang P50 COLA sa mga manggagawa sa pribadong sektor. Mula Agosto 28, ang minimum ay tumaas sa P362 mula sa P350 kada araw.

Sa mga probinsya ng Cavite, Laguna, Batangas, Rizal at Quezon, itinaas ang minimum wage mula P10 hanggang P13 noong Setyembre 4. Kung saan, makakatanggap ng P13 ang manggagawa mula sa mga bayan ng Bacoor at Imus sa Cavite, Binan at San Pedro sa Laguna at Cainta at Taytay sa Rizal. Ang arawang minimum na sahod sa mga lugar na ito ay tataas ng P300 mula sa P287.

Barya lamang – P10 hanggang P13 kada araw – ang idinagdag sa dalawang rehiyon na sentro ng industriya’t komersyo sa buong bansa. Hindi pa nga aabot ng isang kilo ng pinakamurang bigas mula sa NFA!

Pero kung nakakainsulto ang ang ganitong pagturing sa mga manggagawa bilang mga pulubing dapat bigyan ng barya, ang mas nakakasuklam ay nagawa pang ipagtanggol ng wage board ang ginawang pandudusta sa dignidad ng manggagawa!?!

Sagot ng NCR Wage Board at ating Reaksyon Dito

Sinagot ni Aida Tolentino-Andres ng Regional Wages and Productivity Board-NCR (Inquirer August 21) ang nalathalang liham ni Ka Rene Magtubo ng PM (Inquirer August 15).

Ayon sa NCR wage board: “hindi totoong konting bahagi lang ng manggagawa ang nakikinabang sa wage order dahil sa maraming mga eksempsyon. (Wage Order 13-NCR, sa partikular)”

Ating komento: Ilan nga ba ang hindi nakikinabang sa mga wage order? At ang kabilang mukha ng tanong na ito, ilang kapitalista ba ang iniligtas ng wage board sa pagbabayad ng minimum wage?

Una, eksempted sa Wage Order #13-NCR ang mga retail and service establishments na nag-eempleyo ng 15 manggagawa – o mas mababa dito.

Kapos ang mga datos ng gobyerno. Pero maari nati itong gamitin para matantya kung ilang manggagawa sa retail and service ang hindi masasaklaw ng Wage Order #13.

Sa buong bansa, mayroong 360,112 retail and service establishments (nag-eempleyo ng bilang na 20 pababa) na may 1,035,321 manggagawa (BLES-DOLE, Nov 15, 2005). Hindi eksakto kung ilan dito ang mula sa NCR.

Ngunit sa buong bansa mayroong 5,788,000 manggagawang nasa retail and service habang 1,015,000 dito ang nasa NCR. (BLES-DOLE, Oct 2004). Nasa 17.54% ang nasa Metro Manila.

Kung gayon, maaring ipagpalagay na – sa kabuuang 360,112 retail and service establishments (nag-eempleyo ng bilang na 20 pababa) na may 1,035,321 manggagawa sa buong bansa – 17.54% o 63,164 establisyemento at 181,595 manggagawa ang mula sa NCR na hindi saklaw ng wage order!

Ikalawa, eksempted din sa wage order ang mga manggagawang nasa personal na empleyo ng ibang tao gaya ng mga kasambahay at mga family driver. Nasa 10% ng kabuuang sahurang manggagawa sa Pilipinas ang nasa ganitong kategorya, na nangangahulugan ng 210,000 manggagawa sa NCR (10% ng 2.1 milyong manggagawa sa NCR, batay sa datos ng wage board).

Ikatlo, eksempted din sa wage order ang mga maliliit na empresa sa manupaktura na may sampu (10) pababang manggagawa, ganundin ang mga barangay micro business enterprises. 90% ng mga namumuhanan sa bansa ang nasa ganitong kategorya na nag-eempleyo ng 1/3 o 33% ng lahat ng manggagawang sa bansa. Ganitong porsyento ay maaring aplikable din sa NCR.

Ayon sa NCR wage board: “noong 2006, sa kabuuang 199,395 establisyemento sa NCR, 225 lamang ang nag-file ng aplikasyon para sa eksemption sa Wage Order-12.”

Ating komento: Sa NCR, mayroong 2,943 establisyemento nasa manupaktura na nag-eempleyo ng higit sa 20 manggagawa. Ang mga ito ay nag-eempleyo ng 1,026,631 manggagawa. Kung 225 empresa o 7.6% ang naghain ng eksempsyon, ibig sabihin, may 80,000 manggagawa ang pinagkaitan sa nakaraang wage order! At hindi pinakita ng NCR wage board kung ilan ang kompanyang naghain para sa deferment (ibig sabihin, hihingi sila ng palugit na isang taon) imbes na eksempsyon. Ang lakas ng loob ng NCR na ipagyabang na nakinabang ang manggagawa sa kanilang pag-aabuloy ng barya sa mga manggagawa!

Ayon sa NCR wage board, “Isang mahirap na proseso ang minimum wage-fixing. Dapat ikonsidera ang interes ng manggagawa, kapitalista at gobyerno.. Maling sabihin na ang cost of living ay P786 kada araw. Ang halagang ito ay ang family living wage sa NCR ayon sa National Wages and Productivity Commission, dapat itong pag-ibahin sa minimum wage”.

Ating komento: Ang sahod ay presyo ng isang kalakal – ang lakas-paggawa – ang bahagi ng ating buhay na ating isinasakripisyo para mabuhay. Magkano ang presyo ng lakas-paggawa?

Para masagot ang tanong na ito, kailangang tingnan kung paano nga ba tinatakda ang presyo o halaga ng mga lahat ng kalakal sa lipunan? Sa pinakasimple, ang presyo ng kalakal ay binubuo ng gastos sa produksyon (cost of production) at tubo ng kapitalista.

Ngayon, ano ang gastos sa produksyon ng sahod? Ito ay walang iba kundi ang gastusin ng manggagawa para siya ay mabuhay at makapagtrabaho – ibig sabihin, mga gastusin para sa pagkain at nutrisyon, maayos na tirahan (kasama ang tubig at kuryente), kalusugan, at damit.

At hindi lamang ito, kailangang tumbasan din ng sahod ang susunod na henerasyon ng manggagawa, ibig sabihin, kasama dito ang gastusin para sa edukasyon ng mga anak ng manggagawa.

Ang kabuuang halagang ito (gastusin para sa disenteng pamumuhay ng manggagawa at ang kanyang pamilya) ay ang living wage. O para sa NCR wage board, family living wage.

Ito ang tamang presyo ng lakas-paggawa. Hindi natin na tayo ay tumubo kapalit ng ating paggawa. Ang kailangan natin ay mabuhay. At mabuhay ng disente’t marangal! Hindi pa dahil sa moralistang mga istandard. Umaayon lamang tayo sa batas na halaga (law of value) ng mga kalakal. Kung ang mga kalakal ay pinepresyuhan batay sa “cost of production”, ang ating lakas-paggawa ay dapat na katumbas ng “cost of living”.

Ang halagang ito ang dapat na tumbasan ng walong oras na pagtatrabaho. Ang living wage ang dapat na minimum wage. Walong oras na paggawa kapalit ng living wage sapagkat ang unibersal na istandard ng regular na araw-paggawa ay walong oras – isang batas na kinikilala sa mundo matapos ang mahigit isang siglong pakikibaka ng kilusang paggawa.

Narito ang paglalaro ng salita ng NCR wage board. Tinatawag nila itong “family living wage” dahil ito raw ang kita o income ng isang pamilya.

Ngunit kung dalawa o tatlo sa isang pamilya ng manggagawa ang magtatrabaho para kitain ang living wage, ibig sabihin, hindi na kinikilala ng gobyerno ang 8-hour working day na kanyang pinirmahan sa United Nations (UN) at sa International Labor Organization (ILO).

Bukod dito, nangangahulugan din ito ng “baratilyo” para sa manggagawa. Sapagkat para kitain ang living wage – na tamang presyo ng 8 oras na paggawa – ang isang pamilya ay magbubuwis ng 24 oras (kung tatlo ang magtatrabaho). Ibig sabihin, naganap ang transaksyong “buy 1, take 3” kapalit ng living wage!

Ngayon, kung ayaw tayong pakinggan ng gobyerno, sipiin natin ang Laborem Exercens – isa sa mga social encyclical ng Simbahang Katoliko (lalupa’t ipinagmamalaki ng gobyerno ang pagiging predominantly Catholic ng ating bansa!).

Ayon sa Laborem Exercens, “Ang makatuwirang kapalit sa trabaho ng isang taong responsible sa kanyang pamilya ay nangangahulugan ng sahod na sapat para imintina ang isang pamilya at upang bigyan ng katiyakan ang kanilang kinabukasan.”

Ituloy natin: “Ang sahod na ito ay maaring ibigay bilang family wage – ibig sabihin, isang sweldo na ibibigay sa nagtatrabaho sa pamilya kapalit ng kanyang trabaho, sapat para sa pangangailangan ng pamilya upang ang kanyang kabiyak ay hindi na maghanap ng ibang trabaho sa labas ng bahay – o sa pamamagitan ng ibang batas o patakarang panlipunan na magbibigay ng family allowances…”

Mga Paraan para maging Living Wage ang Minimum Wage

Para makamit ang living wage, kailangang ilagay sa tamang batayan ang pagtatakda ng sweldo. Ito ay ayon sa Saligang Batas na kumikilala sa living wage bilang karapatan ng manggagawa. Sumusunod din ito sa pang-ekonomikong batas ng halaga (law of value) na nagsasabing ang sahod ay dapat na katumbas ng cost of living.

Ang ligal na balakid para magawa ito ay ang Republic Act 6727 (Minimum Wage Determination Act) na ipinuslit ang “employers’ capacity to pay” sa batayan ng pagtatakda ng minimum wage, at lumikha sa mga regional wage board.

Gayon, dapat ibasura ang RA 6727 upang mailagay sa tamang batayan ang pagtatakda ng sweldo. Kailangan itong palitan ng isang batas na magbibigay-katuparan sa Konstitusyunal na karapatan para sa living wage – isang enabling law – na magpapatupad sa probisyon ng Saligang Batas.

Para sa atin, iisa lamang ang batayan ng pagtatakda ng minimum wage - ang pangangailangan para mabuhay ng disente ang pamilya ng manggagawa.

Ngunit hindi ito nangangahulugang hindi natin kinukunsidera ang mga kapitalista at ang gobyerno. Gaya ng pagtatakda sa presyo ng ibang mga kalakal, ang numero unong konsiderasyon ay ang cost of production ngunit ang presyo ay maaring magbago depende sa hinihingi ng mga buyer.

Kaya naman, tinitingnan natin ang ibang mga paraan sa pagtutumbas ng sahod sa living wage kasabay ng direktang wage increase. Sa praktikal, para abutin ang living wage na P768 kada araw sa pamamagitan lamang ng direktang umento, kailangang dagdagan ng P404 ang umiiral na daily minimum na P362!

Maliban sa wage increase, mayroon pang iba pang paraan ng pagtataas ng take-home pay, kasama dito (1) ang tax exemption sa mga sumesweldo ng mas mababa sa living wage, (2) ang pagkargo ng gobyerno at employer sa mga kontribusyon ng manggagawa sa SSS, GSIS, Philhealth, at Pag-ibig, (3) pagbibigay ng price discount sa manggagawa tulad ng naibibigay nito ngayon sa mga senior citizen.

Para abutin ng minimum wage ang cost of living o living wage, dapat ding seryosohin ng gobyerno ang pagpapababa sa presyo ng iba’t ibang kailangan ng pamilya ng manggagawa tulad ng pagkain, gamot, edukasyon, tirahan, kuryente, tubig, atbp. Maliban pa sa paglalaan ng pondo para maibigay ito ng libre sa mamamayan bilang serbisyong panlipunan. #

Matapos sentensyahan si Erap, Paano na ang Krimen ni Gloria?

Ang tunay na sukatan ng diumanong sistema ng hustisya sa bansa ay hindi ang pagtatapos ng kasong pandarambong ni Erap Estrada kundi ang pagsisimula ng paglilitis kay Gloria Arroyo para sa mas masahol na mga krimen. Sabihin mang sarado na ang kaso ni Erap, nananatili namang bukas ang kwestyon sa legitimacy ni Gloria.

Ang kaso ni Erap ay malinaw na isang political trial. Kaya’t pampulitikang interes ang nangungunang konsiderasyon sa pagpapasya ng diumano’y independyenteng korte. Hindi lamang ang rehimeng Estrada ang nililitis kundi ang mismong kapalaran ng gobyernong Arroyo. Mangmang ang magsasabihing nanaig ang hustisya sa kaso ni Estrada sapagkat ang numero unong kinunsidera sa hatol na guilty ay ang kinabukasan ng ilegal na rehimen ni Arroyo.

Ang kailangan ng gobyerno ay hatol na “guilty” sapagkat kung “not guilty” ang naging desisyon ng korte tiyak na mabubuhay muli ang mga tanong sa pag-akyat ni Gloria sa kapangyarihan noong 2001 at iinit muli ang usapin ng pandaraya sa eleksyong 2004.

Kung tutuusin mas mabigat kaysa sa hatol ng Sandiganbayan ang paghuhusga ng taumbayan noong Edsa Dos at sa nabigong Edsa Tres. Sa parehong pangyayari sa kasaysayan, hinusgahan ng taumbayan ang nakaupo sa poder—si Erap noong Enero 2001 at si Gloria noong Mayo 2001.

Aalukin ng kompromiso—gaya ng pardon at amnesty—ng gobyernong Arroyo ang kampo ni Estrada para siguruhing hindi maghihiganti ang mga tagasuporta ng dating pangulo. Ngunit walang idudulot na pundamental na pagbabago sa buhay ng manggagawa at maralita ang pangyayaring ito.

Sa araw ng paghahatol ay nahigop ng kaso ni Estrada ang interes ng manggagawa’t maralita. Ngunit ito ay isang araw lamang sa hirap na buhay ng aping masa na hindi binibigyang atensyon ng mas midya.

Ang paghuhumiyaw ng dalawang kampo—kesyo tagumpay o kabiguan ito ng hustisya—ay madaling malilimutan nating mahihirap sapagkat tayo ay nakakaranas ng mas matinding inhustisya sa bawat araw ng ating buhay. Bago tayo makidalamhati kay Erap sa kanyang kapalaran, kaawaan muna natin ang kalagayan ng ating uri sa dinaranas nating pagdarahop at pagsasamantala.

Hindi malulutas o mapapagaan ng hatol ng Sandiganbayan ang kahirapan, kagutuman at panunupil na dinaranas ng mga Pilipino sa anim na taon matapos na patalsikin si Erap at maghari si Arroyo sa bansa. Kung may mapupulot sa naganap na paghahatol, walang iba ito kundi ang aral ng kasaysayan na ang totoong pagbabago ay hindi makukuha sa simpleng pagpapalit lamang ng pangulo. ###

Ghost of Martial Law continues to haunt the nation

On the 35th anniversary of the declaration of martial law, the ghost of authoritarianism has not been exorcised and continues to haunt the country. It seems that the more things change, the more they stay the same. Then Ferdinand Marcos had his PD 1081 and the ASSO (Arrest Search and Seizure Order). Now Gloria Arroyo has her E0 464 and the HSA (Human Security Act). All serve to restrict the civil liberties and trample upon the democratic rights of the people.

Even the cast of principal characters looks like a rerun of the old. Then the was Ferdinand Marcos and the First Lady Imelda forming the conjugal dictatorship. Now there is Gloria Arroyo and the First Gentleman Mike plundering the nation's coffers. With Mike Arroyo exposed as the mystery man, the lady in Malacanang cannot be too far behind. In fact, Gloria Arroyo graced the signing of the ZTE deal in China herself which makes her the godmother of the anomalous contract.

Gloria and Mike's partnership in plundering the people's money forms a consistent thread in past six years. The overpriced ZTE broadband deal worth P15 billion is just the latest in a series of anomalies. In the heady first days after Edsa Dos, Nani Perez served as the new president's bagman for the bribe money from IMPSA. After which came the scandal of the Diosdado Macapagal highway and the fertilizer scam in 2004.

The theft of the nation's coffers go hand in hand with the theft of the people's liberties. Civil liberties must be restricted in order to hide the plunder perpetrated by the couple in Malacanang.

Gloria Arroyo is already the longest serving president or resident of Malacanang since Ferdinand Marcos. And if charter change is succesfully pulled off sometime in the next three years, she may even get to go beyond her constitutional term limit in 2010. In 1972, Ferdinand Marcos built the dictatorship upon the illusion of constitutional authoritarianism. In 2010, Gloria Arroyo may consolidate her dictatorship upon the gimmick of charter change. ###

TUCP's demand for a wage hike is right but a petition at the wage boards is wrong

Press Statement
April 11, 2007
Rep. Renato Magtubo
Partido ng Manggagawa Party-List

TUCP's demand for a wage hike is right but a petition at the wage boards is wrong

The Partido ng Manggagawa supports the demand for a wage hike aired by TUCP but believes that the regional wage boards are the wrong venue. Instead of a petition at the wage boards we call on the TUCP to join the rest of the labor movement that has come together to push for a legislated wage hike.

The workers' clamor for economic relief through wage hikes and tax exemptions remain unmet with the stonewalling by the House of Representatives of the P125 legislated salary increase. Whether the workers get P75 or P125 is of secondary concern. What is paramount is an honest-to-goodness wage hike that will be truly beneficial because it is across-the-board and nationwide in scope.

The 18-year track record of the wage boards is a sorry history of wage orders that are not just stingy and not across-the-board but also full of exemptions, deferments and other loopholes. Thus the wage orders, though almost yearly promulgated, have been of little benefit to the greater majority of the workers. The wage boards serve as a pillar in the cheap labor policy of government. They must be abolished for being inutile.

A legislated, across-the-board and nationwide wage hike is a realistic possibility of course only with the convening of the new Congress in July. But a petition for the P75 wage hike through the wage boards will also be a valid prospect only after July with the lapse of the one year prohibition for new wage orders. Thus labor movement must use the time to muster its strength for the wage fight in the last half of the year.

If the TUCP will march side by side with of the rest of the labor movement to struggle for a legislated wage hike, the balance of forces would be better for a victory this time around. On the other hand if the TUCP turns its back on its brothers and sisters in the labor movement and goes solo in its petition at the wage board then the capitalists and the state will be applauding the break in labor's unity. ###

Partido ng Manggagawa Party List

PARTIDO NG MANGGAGAWA
[Workers Party – Philippines]

PROFILE

The Partido ng Manggagawa (PM) is the only labor-based party-list group in the House of Representatives. Its votes in the 2001 and 2004 elections - 260,000 votes and 450,000 votes respectively - far exceed that of other organizations that claim to represent the working class.

PM combines work inside Congress and mobilization outside parliament to defend and advance the rights and welfare of the workers who are the majority of Filipinos today. In the age of globalization, the workers endure low wages, insecure employment, widespread layoff, high prices and inadequate social services. There is thus a categorical imperative to protect labor rights and workers interests and that is the paramount objective of PM as the political party of the Filipino working class.

If Philippine democracy is not just a formality but has substance, then the workers who are the majority must be represented in Congress. PM is the voice and conscience of the Filipino working class whether they are the factory workers or the office employees, the farm workers in the countryside or the millions of the urban poor.

In recent years, PM is best known for tirelessly pushing for the P125 legislated wage increase. The choreography between work inside parliament and mobilization in the streets is the secret behind the advance of the P125 wage hike from seemingly an impossible mission to a realistic possibility.

Complementary to campaigning for workers' issues, PM has also fought for concerns of other sectors. PM was instrumental in the civil society group called Task Force Subic Rape Case that successfully sought justice for the rape victim known as Nicole. PM joined the Filipino people in celebrating the first conviction of a US soldier guilty of crimes and in condemning the transfer of jurisdiction back to American hands.

PM was a petitioner to the Supreme Court case alleging irregularities in the midnight approval of the anti-poor 10% VAT on additional products. The also group backed some 60,000 teachers in their appeal to the Supreme Court for the release of their cost of living allowances.

Its incumbent representative in Congress is Renato “Ka Rene” Magtubo who is the union president of Fortune Tobacco that is owned by the second richest Filipino today, Lucio Tan. He was called by the media as a maverick for resolutely fighting for workers demands in a Congress that is packed with representatives of the rich and powerful, and for exposing in 2001 the payola given to solons for supporting the privatization of the power industry that is the cause of the high cost of electricity.

PM has some 100,000 card-carrying members from as far north as the Mountain Province and as down south as Basilan. The reach and influence of PM however is double or triple that number through its fraternal relations with more than 400 labor unions and hundreds of urban poor groups.

The organized base of PM is firmly established in the NCR and Calabarzon area where the workers and the poor are heavily concentrated. Yet PM has achieved a truly nationwide spread with chapters in Abra, Mountain Province, Benguet, Baguio, Ilocos Sur, La Union, Pangasinan, Isabela, Nueva Vizcaya, Bataan, Bulacan, Nueva Ecija, Pampanga, Camarines Norte, Camarines Sur, Albay, Sorsogon, Tacloban City, the city and province of Cebu, Bohol, Bacolod City and the whole Negros Island, the cities of Iloilo, Roxas and Passi, all the provinces of Panay Island, even in Boracay, Zamboanga City, Zamboanga Norte, Lanao Note, Misamis Occidental, Misamis Oriental, the cities of Iligan and Cagayan de Oro, Davao del Norte, Davao del Sur, Davao Oriental, Davao City, South Cotabato and General Santos City. There is even a chapter in Hong Kong of overseas Filipino workers.

PM

Partido ng Manggagawa - Workers' Party
Philippines